Zaznacz stronę

Dokumentacja powypadkowa w firmie

Szkolenia PPOŻ

DOKUEMNTACJA POWYPADKOWA – KOMISJA BHP

Mimo iż pracodawcy dbają, z roku na rok coraz lepiej, o bezpieczeństwo swoich pracowników, czasami zdarza się wypadek. Dlatego warto zapoznać się z wymaganiami związanymi z dokumentacją powypadkową, stawianymi pracodawcom przez polskie prawo.

Na wstępie należy wyjaśnić czym jest, w świetle polskiego prawa, wypadek przy pracy. Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2002 r., Nr 199, poz. 1673, z późn. zm.) za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą:
  • podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych;
  • podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia;w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy.

Dodatkowo ustawodawca różnicuje szczególne formy wypadków przy pracy

  • Śmiertelny wypadek przy pracy – jest to wypadek w wyniku którego nastąpiła śmierć w okresie nieprzekraczającym 6 miesięcy od dnia wypadku (art. 3 ust. 4 ww. ustawy);
  • Ciężki wypadek przy pracy – wypadek, w wyniku którego nastąpiło ciężkie uszkodzenie ciała, takie jak (art. 3 ust. 5 ww. ustawy):
  • utrata wzroku, słuchu, mowy, zdolności rozrodczej;
  • inne uszkodzenie ciała albo rozstrój zdrowia, naruszające podstawowe funkcje organizmu;
  • choroba nieuleczalna lub zagrażająca życiu;
  • trwała choroba psychiczna;
  • całkowita lub częściowa niezdolność do pracy w zawodzie;
  • trwałe, istotne zeszpecenie lub zniekształcenie ciała;

Zbiorowy wypadek przy pracy – wypadek, któremu w wyniku tego samego zdarzenia uległy co najmniej dwie osoby (art. 3 ust. 6 ww. ustawy);
Wypadek zrównany z wypadkiem przy pracy – to wypadek, któremu pracownik uległ (art. 3 ust. 2 ww. ustawy) w następujących sytuacjach:

  • W czasie podróży służbowej (o ile wypadek nie został spowodowany postępowaniem pracownika, które nie pozostaje w związku z wykonywaniem powierzonych mu zadań).
  • Podczas szkolenia w zakresie powszechnej samoobrony.
  • Przy wykonywaniu zadań zleconych przez działające u pracodawcy organizacje związkowe.

Podsumowując, na istotę zdarzenia wypadkowego składają się trzy elementy:

  • nagłość zdarzenia,
  • zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną,
  • zaistnienie zdarzenia w związku z pracą.

Wystąpienie tych wszystkich elementów łącznie powoduje, że dane zdarzenie można zakwalifikować jako wypadek przy pracy.

 

Podobne artykuły:

Opieka medyczna pracowników. Obowiązki pracodawcy

Opieka medyczna pracowników. Obowiązki pracodawcy

Świadczenie dla pracowników, pozyskanie wykwalifikowanej kadry wiąże się z koniecznością zapewnienia nie tylko przyzwoitego wynagrodzenia, ale także z koniecznością zaoferowania innych świadczeń. m.in. zdrowotnych.

 

Zespół powypadkowy – jego utworzenie i zadania

Kluczowym zadaniem pracodawcy dla powstania dokumentacji powypadkowej, w sytuacji zaistnienia wypadku przy pracy, jest utworzenie zespołu powypadkowego. Obowiązek ten nakłada § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1 lipca 2009 r. w sprawie ustalania okoliczności i przyczyn wypadków przy pracy (Dz. U. z dnia 2 lipca 2009 r.). Rozporządzenie to określa wyraźnie skład tego zespołu. Zgodnie z § 4 ww. rozporządzenia w skład powołanego przez pracodawcę zespołu powypadkowego wchodzą:

  • Pracownik służby bezpieczeństwa i higieny pracy (w sytuacji gdy przedsiębiorstwo/pracodawca  nie ma obowiązku tworzenia służby BHP – w świetle art. 23711 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy – zamiast pracownika służby bezpieczeństwa i higieny pracy w skład zespołu wchodzi pracodawca lub pracownik zatrudniony przy innej pracy, któremu pracodawca powierzył wykonywanie zadań służby bezpieczeństwa i higieny pracy, albo specjalista spoza zakładu pracy);
  • Społeczny inspektor pracy (w przedsiębiorstwie, gdzie nie działa społeczna inspekcja pracy, w skład zespołu powypadkowego zamiast społecznego inspektora pracy, jako członek zespołu, wchodzi przedstawiciel pracowników posiadający aktualne zaświadczenie o ukończeniu szkolenia w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy, zgodnie z przepisami dotyczącymi szkolenia w dziedzinie BHP).

Jeżeli natomiast pracodawca nie może dopełnić obowiązku utworzenia zespołu powypadkowego w składzie dwuosobowym, ze względu na małą liczbę zatrudnionych pracowników, okoliczności i przyczyny wypadku ustala zespół powypadkowy, w skład którego wchodzi pracodawca oraz specjalista spoza zakładu pracy.
Niezwłocznie po otrzymaniu wiadomości o wypadku, zgodnie z § 7 ww. rozporządzenia, zespół powypadkowy jest zobowiązany przystąpić do ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku, w szczególności: dokonać oględzin miejsca wypadku, stanu technicznego maszyn i innych urządzeń technicznych, stanu urządzeń ochronnych oraz zbadać warunki wykonywania pracy i inne okoliczności, które mogły mieć wpływ na powstanie wypadku;

  • Jeżeli jest to konieczne, sporządzić szkic lub wykonać fotografię miejsca wypadku.
  • Wysłuchać wyjaśnień poszkodowanego, jeżeli stan jego zdrowia na to pozwala.
  • Zebrać informacje dotyczące wypadku od świadków wypadku;
  • Zasięgnąć opinii lekarza, a w razie potrzeby opinii innych specjalistów w zakresie niezbędnym do oceny rodzaju i skutków wypadku.
  • Zebrać inne dowody dotyczące wypadku.
  • Dokonać prawnej kwalifikacji wypadku, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych.
  • Określić środki profilaktyczne oraz sformułować wnioski, w szczególności wynikające z oceny ryzyka zawodowego na stanowisku pracy, na którym wystąpił wypadek.

W sytuacji gdy wypadek miał miejsce na terenie innego zakładu pracy, ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku dokonuje zespół powypadkowy, powołany przez pracodawcę poszkodowanego, w obecności przedstawiciela pracodawcy, na którego terenie miał miejsce wypadek.
Pracodawca, na którego terenie wystąpił wypadek, w którym została poszkodowana osoba niebędąca jego pracownikiem, jest obowiązany w szczególności:

  • zapewnić udzielenie pomocy poszkodowanemu;
  • zabezpieczyć miejsce wypadku;
  • zawiadomić niezwłocznie o wypadku pracodawcę poszkodowanego;
  • udostępnić miejsce wypadku i niezbędne materiały oraz udzielić informacji i wszechstronnej pomocy zespołowi powypadkowemu ustalającemu okoliczności i przyczyny wypadku.

Dodatkowo, na wniosek pracodawcy poszkodowanego pracownika, pracodawca na którego terenie miał miejsce wypadek, może ustalić okoliczności i przyczyny wypadku, a następnie przekazać  dokumentację powypadkową pracodawcy poszkodowanego pracownika.

Dokumentacja powypadkowa

Po ustaleniu okoliczności i przyczyn wypadku przez zespół powypadkowy, zespół ten sporządza, zgodnie z § 9 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie ustalania okoliczności i przyczyn wypadków przy pracy, nie później niż w ciągu 14 dni od dnia uzyskania zawiadomienia o wypadku, PROTOKÓŁ ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy zgodny ze wzorem ustalonym przez ministra właściwego do spraw pracy na podstawie art. 237 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy. Każdy z członków zespołu ma prawo zgłoszenia uzasadnionego zdania odrębnego, które to musi zostać zawarte w protokole. W sytuacji zaistnienia rozbieżności zdań członków zespołu powypadkowego o treści protokołu powypadkowego decyduje pracodawca.

Zespół powypadkowy, po sporządzeniu protokołu powypadkowego, jest obowiązany zapoznać poszkodowanego z treścią protokołu jeszcze przed jego zatwierdzeniem. Poszkodowanemu przysługuje prawo zgłoszenia uwag i zastrzeżeń do ustaleń zawartych w protokole powypadkowym, o czym zespół powypadkowy jest zobowiązany pouczyć poszkodowanego. W sytuacji wystąpienia śmiertelnego wypadku przy pracy zespół powypadkowy zapoznaje z treścią protokołu powypadkowego członków rodziny zmarłego pracownika i analogicznie poucza ich o możliwości złożenia zastrzeżeń i uwag. Następnie, zespół powypadkowy doręcza niezwłocznie pracodawcy protokół w niezbędnej liczbie egzemplarzy (zazwyczaj trzech – tj. dla osoby poszkodowanej, dla przedsiębiorstwa oraz dla potrzeb ZUS) w celu zatwierdzenia wraz z pozostałą dokumentacją powypadkową. Zatwierdzenie przez pracodawcę protokołu następuje nie później niż w ciągu 5 dni od dnia jego sporządzenia. Jeżeli:

  • Do treści protokołu powypadkowego zostały zgłoszone zastrzeżenia przez poszkodowanego lub członków rodziny pracownika zmarłego wskutek wypadku.
  • Protokół powypadkowy nie odpowiada warunkom określonym w ww. rozporządzeniu.
  • Pracodawca zwraca niezatwierdzony protokół powypadkowy w celu wyjaśnienia i uzupełnienia go przez zespół powypadkowy. Następnie, po dokonaniu wyjaśnień i uzupełnień,  o których mowa wyżej, zespół powypadkowy sporządza, nie później niż w terminie 5 dni, nowy protokół powypadkowy, do którego dołącza protokół powypadkowy wcześniej niezatwierdzony przez pracodawcę.

Zatwierdzony protokół pracodawca jest obowiązany niezwłocznie doręczyć poszkodowanemu lub członkom jego rodziny (w sytuacji wystąpienia wypadku śmiertelnego). Ponadto, protokół powypadkowy dotyczący wypadków śmiertelnych, ciężkich i zbiorowych pracodawca niezwłocznie doręcza również właściwemu inspektorowi pracy.
W świetle przepisów wyżej przytaczanego rozporządzenia, pracodawca jest zobowiązany również do prowadzenia REJESTRU WYPADKÓW przy pracy na podstawie wszystkich protokołów powypadkowych. Rejestr ten zawiera:
imię i nazwisko poszkodowanego;

  • miejsce i datę wypadku;
  • informacje dotyczące skutków wypadku dla poszkodowanego;
  • datę sporządzenia protokołu powypadkowego;
  • stwierdzenie, czy wypadek jest wypadkiem przy pracy;
  • datę przekazania do ZUS-u wniosku o świadczenia z tytułu wypadku przy pracy;
  • liczbę dni niezdolności do pracy;
  • inne informacje, niebędące danymi osobowymi, których zamieszczenie w rejestrze jest celowe, w tym wnioski i zalecenia profilaktyczne zespołu powypadkowego.

Na podstawie zatwierdzonego protokołu powypadkowego sporządza się również STATYSTYCZNĄ KARTĘ    wypadku przy pracy. Obowiązek ten wynika z rozporządzenia ministra pracy i polityki społecznej z dnia 7 stycznia 2009 r. w sprawie statystycznej karty wypadku przy pracy. Rozporządzenie to zawiera również załącznik nr 2, który określa informacje niezbędne do wypełnienia tej karty, w tym szereg objaśnień, klasyfikacji i oznaczeń kodowych.
Część I statystycznej karty sporządza się nie później niż w terminie 14 dni roboczych od dnia, w którym został zatwierdzony protokół powypadkowy lub w którym sporządzono kartę wypadku, natomiast część II, uzupełniającą, sporządza się w terminie umożliwiającym zachowanie terminu jej przekazania – czyli do 6 miesięcy od dnia zatwierdzenia protokołu lub od dnia sporządzenia karty.

Statystyczną kartę, z wyjątkiem jej części II, uzupełniającej, pracodawca przekazuje w terminie do 15. dnia roboczego miesiąca następującego po miesiącu, w którym został zatwierdzony protokół powypadkowy lub w którym sporządzono kartę wypadku. Wypełnioną część II statystycznej karty pracodawca przekazuje nie później niż z upływem 6 miesięcy od dnia zatwierdzenia protokołu powypadkowego lub od dnia sporządzenia karty wypadku. Kartę przekazuje się również w formie elektronicznej na portal sprawozdawczy Głównego Urzędu Statystycznego.
Podsumowując, pracodawca po zaistnieniu wypadku przy pracy zobowiązany jest do zebrania szerokiej dokumentacji w skład której wchodzą m.in.:

  • fotografie i szkice z miejsca wypadku;
  • spisane informacje z wyjaśnień od poszkodowanego i świadków wypadku;
  • opinia lekarza lub innego specjalisty potrzebna do oceny rodzaju i skutków wypadku;
  • tzw. protokół powypadkowy – protokół ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy sporządzony przez zespół powypadkowy;
  • przygotowanie klasyfikacji prawnej wypadku;
  • sporządzenie statystycznej karty wypadku przy pracy;
  • założenie rejestru wypadków przy pracy;
  • przygotowanie dokumentacji wymaganej przez ZUS przy ubieganiu się o świadczenia należne pracownikowi z tytułu ubezpieczenia wypadkowego.

Powyższe zestawienie obrazuje doskonale, jak szeroki zakres obowiązków – zarówno dokumentacyjnych, jak i faktycznych – niesie za sobą wypadek przy pracy, który przecież zdarza się w najmniej przewidywanym miejscu i czasie. Dlatego też warto, prowadząc własne przedsiębiorstwo, zgłębić ten temat i nie dać się, przynajmniej z proceduralnego punktu widzenia, zaskoczyć.

Monotypia jest zaliczana do czynników uciążliwych w pracy

Ocena ryzyka, Wypadki i choroby

monotypia

BHP W PRACY

O pracy monotypowej mówimy, gdy czynności powtarzają się w odstępach krótszych niż 5 minut. Przy częstotliwości powtarzania czynności większej niż 40 razy na minutę mięśnie nie mają możliwości odnowy swojej zdolności do skurczu.
Monotypię możemy zaliczyć do obciążenia dynamicznego, które związane jest z aktywnością ruchową. Aktywność ruchowa jest elementem definicji monotypii (powtarzalne ruchy robocze) oraz obciążenia dynamicznego. Monotypia pracy polega na wykonywaniu stale powtarzalnych ruchów roboczych – przykładem może być praca przy taśmie produkcyjnej). Obciążenie fizyczne można podzielić na: • obciążenie statyczne – powstające w wyniku wysiłku statycznego, podczas którego dochodzi do długotrwałego napięcia mięśni powodującego zahamowanie swobodnego przepływu krwi przez mięśnie. Doprowadza to szybko do ich zmęczenia oraz znacznie skraca czas wykonywania wysiłku. Typowym przykładem prac o znacznym wysiłku statycznym jest utrzymywanie narzędzia lub przedmiotu w wyciągniętej ręce, praca w wymuszonej pozycji, np. na kolanach; • obciążenie dynamiczne – związane z aktywnością ruchową, podczas której dochodzi do naprzemiennego skurczu i rozkurczu mięśni, co nie powoduje jednak tak dużych zmian w przepływie krwi przez mięśnie. Jego miarą jest wielkość energii wydatkowanej na pracę, tzw. wydatek energetyczny. W praktyce wysiłek dynamiczny i statyczny są w różnym stopniu elementami każdej pracy.

Mając na względzie powyższe definicje, monotypię możemy zaliczyć do obciążenia dynamicznego, które związane jest z aktywnością ruchową. O pracy monotypowej mówimy wtedy, gdy czynności powtarzają się w odstępach krótszych niż 5 minut. Przy częstotliwości powtarzania czynności większej niż 40 razy na minutę mięśnie nie mają możliwości odnowy swojej zdolności do skurczu.
Czynnik monotypii pozwala na ocenę obciążenia podczas pracy powtarzalnej w oparciu o liczbę powtórzeń operacji roboczych wykonywanych w czasie zmiany. Stanowisko i czynności pracy powinny być zaprojektowane tak, aby unikać obciążenia statycznego a także zbyt częstego powtarzania tych samych ruchów oraz umożliwiać ruch zgodnie z naturalnymi rytmami ruchu ciała. W przypadku prac polegających na wykonywaniu czynności powtarzalnych główne zagrożenie związane jest ze zbyt dużą częstością powtarzania tych samych czynności roboczych. Umiejętność oceny monotypii i obciążenia statycznego pozwalają na ocenę obciążenia układu mięśniowo-szkieletowego człowieka podczas pracy.
Określone zostały częstości graniczne klasyfikujące obciążenie monotypią jako małe, średnie lub duże.
W celu oceny stosuje się metodę szacunkową. Ponieważ w tego typu pracy biorą udział jedynie niektóre grupy mięśni, występuje stan miejscowego zmęczenia, dając efekt uciążliwości pracy. W analizie brane są pod uwagę:
• stopień ograniczenia ruchowego,
• liczba powtórzeń,
• wielkość rozwijanych sił przez mięśnie będące w trakcie pracy.

Połowa zwolnień lekarskich jest podyktowana stresem

Połowa zwolnień lekarskich jest podyktowana stresem

Szkolenia PPOŻ, Wypadki i choroby

BHP w pracy – stres w środowisku coraz bardziej niebezpieczny


Spada liczba wypadków przy pracy, w tym śmiertelnych. Mniej też osób im ulega. Coraz większe znaczenie mają natomiast zagrożenia psychospołeczne w pracy, które powodują nadmierny stres w pracy – informuje inspekcja pracy, a pisze o tym “Puls Biznesu”.

Według międzynarodowych analiz i badań, wielu pracowników mierzy się obecnie z coraz większą presją związaną z wymogami współczesnego świata pracy. Z tych powodów wielu z nich wpada w nadmierny stres. To coraz powszechniejsze zjawisko jest tematem tegorocznych obchodów Światowego Dnia Bezpieczeństwa i Zdrowia w Pracy, który przypada co roku 28 kwietnia.

STRES W PRACY OBNIŻA POZIOM BHP

“Zagrożenia psychospołeczne, takie jak większa konkurencja, wyższe wymagania związane z wydajnością i długie godziny pracy, sprawiają, że miejsce pracy staje się coraz bardziej stresującym środowiskiem. Duże tempo pracy i globalna konkurencja w coraz większym stopniu niwelują granicę między życiem prywatnym a zawodowym” – wyjaśnia Danuta Rutkowska, rzecznik prasowy Głównego Inspektora Pracy (GIP).

Źródło: biznes.onet.pl  – 29.04.2016r.

Większość europejskich firm zgłasza występowanie zagrożeń psychospołecznych

Aktualności BHP, Wypadki i choroby

BHP a zagrożenia psychospołeczne w pracy 
Europejska Agencja Bezpieczeństwa i Zdrowia w Pracy (EU-OSHA) opublikuje swoje sprawozdanie przeglądowe z drugiej edycji europejskiego badania przedsiębiorstw na temat nowych i pojawiających się zagrożeń (ESENER-2), na potrzeby którego w 2014 r. przeprowadzono ankietę wśród prawie 50 000 zakładów pracy z 36 państw europejskich. Sprawozdanie dotyczy w ujęciu ogólnym bezpieczeństwa i zdrowia w miejscu pracy, a w szczególności zarządzania zagrożeniami psychospołecznymi i udziału pracowników w zarządzaniu bezpieczeństwem i zdrowiem w miejscu pracy.

            Christa Sedlatschek podkreśliła ustalenia ESENER-2 dotyczące znaczenia udziału pracowników w zarządzaniu bezpieczeństwem i zdrowiem w miejscu pracy: „Drugie badanie przedsiębiorstw potwierdziło ustalenia pierwszego badania: udział pracowników ma kluczowe znaczenie dla realizacji środków w zakresie bezpieczeństwa i zdrowia w miejscu pracy – 85% firm z formalnym przedstawicielstwem pracowników przeprowadza oceny ryzyka, ale ten wynik niepokojąco spada do zaledwie 64% firm, które nie posiadają takiego przedstawicielstwa. Szczególnie istotne dla pracowników jest również to, by byli zaangażowani w zarządzanie zagrożeniami psychospołecznymi, ponieważ sama natura tych zagrożeń sprawia, że trudno o nich mówić, przez co tym istotniejsza staje się współpraca pomiędzy wszystkimi zainteresowanymi stronami”.

Na podstawie sprawozdań zawierających „Pierwsze ustalenia” i „Podsumowanie” niniejsze sprawozdanie zawiera przegląd najważniejszych ustaleń dotyczących każdego z tych zagadnień oraz pokazuje, że stałym motywem ustaleń są znaczące różnice pomiędzy państwami.

Poziomy zagrożeń psychospołecznych w europejskich miejscach pracy są wysokie – 77% firm zgłasza co najmniej jeden czynnik decydujący o zagrożeniu psychospołecznym w miejscu pracy. Najpowszechniejszym problemem jest konieczność kontaktów z trudnymi klientami, pacjentami, uczniami itp. (zgłaszana przez 58% firm), za którą niewiele dalej plasuje się presja czasu (zgłaszana przez 43% firm). Ponadto ESENER-2 pokazuje, że 41% firm w UE-28 stwierdza, iż nie posiadają one wystarczająco dużo informacji na temat sposobu oceny zagrożeń psychospołecznych.

Ponadto spośród wszystkich firm w w UE-28 zatrudniających co najmniej 20 pracowników 33% zgłasza posiadanie planu działania na rzecz zapobiegania stresowi związanemu z pracą. Posiadanie takiego planu najczęściej zgłaszają firmy w Wielkiej Brytanii (57%), jak również w Rumunii, Danii, Szwecji i Włoszech (około 50%). Z kolei mniej niż 10% firm w Republice Czeskiej i Estonii zgłasza posiadanie takiego planu działania.

Najczęściej zgłaszanym powodem regulowania kwestii bezpieczeństwa i zdrowia w miejscu pracy jest zasadniczo wypełnienie obowiązków prawnych (ten powód zgłasza 85% firm w UE-28). Prawodawstwo jest podstawowym czynnikiem motywującym do regulowania kwestii bezpieczeństwa i zdrowia w miejscu pracy, nawet jeżeli w przypadku niektórych przedsiębiorstw (około 40% w UE) obowiązki prawne są postrzegane jako duże utrudnienie przy regulowaniu kwestii bezpieczeństwa i zdrowia. Warto jednak zaznaczyć, że istnieją znaczące różnice pomiędzy państwami sugerujące duże rozbieżności w postrzeganiu złożoności obowiązków prawnych w zależności od kontekstu krajowego.

 

Trudności w regulowaniu kwestii bezpieczeństwa i zdrowia w miejscu pracy w podziale na państwa: złożoność obowiązków prawnych (% firm)

 

Dane uzyskane w ramach ESENER-2 można obecnie analizować za pomocą interaktywnego pulpitu nawigacyjnego utworzonego na potrzeby badania. Pulpit nawigacyjny umożliwia użytkownikom wizualizowanie danych, ponieważ przedstawia zbiór danych w podziale na pytania, państwa, sektory i wielkość firm. Każdy wykres można pobrać i udostępnić w mediach społecznościowych.

 

Uwagi dla redaktorów: 

1.  W ramach drugiej edycji przeprowadzonego przez Europejską Agencję Bezpieczeństwa i Zdrowia w Pracy (EU-OSHA) Europejskiego badania przedsiębiorstw na temat nowych i pojawiających się zagrożeń (ESENER-2) zgromadzono odpowiedzi udzielone przez prawie 50 000 przedsiębiorstw na pytania dotyczące zarządzania bezpieczeństwem i higieną pracy (BHP) oraz ryzykiem w miejscu pracy, ze szczególnym uwzględnieniem kwestii związanych z udziałem pracowników i zagrożeniami psychospołecznymi.

Mimo że dzięki ankietom wypełnianym przez pracowników i systemom sprawozdawczym dysponujemy danymi na temat wypadków w miejscu pracy i chorób związanych z pracą, w dalszym ciągu niewiele wiadomo o sposobach zarządzania zagrożeniami dla zdrowia i bezpieczeństwa w praktyce – w szczególności o tych zagrożeniach, które są nowe i dopiero się pojawiają. Poprzez przekazanie informacji o potrzebach pracodawców w zakresie wsparcia i wiedzy fachowej oraz wskazanie czynników, które mogą wywrzeć korzystny lub niekorzystny wpływ na zapobieganie zagrożeniom, ESENER przyczynia się do wyeliminowania braków w wiedzy.

Pierwsza edycja badania została przeprowadzona w 2009 r. Prace w terenie związane z drugą edycją odbyły się w 2014 r. W ramach ESENER-2 przeprowadzono ankietę wśród organizacji prywatnych i publicznych – z szeregu sektorów działalności – w 36 państwach (28 państwach członkowskich UE, jak również w Albanii, Islandii, Czarnogórze, byłej jugosłowiańskiej republice Macedonii, Serbii, Turcji, Norwegii i Szwajcarii).

Po raz pierwszy w badaniu uwzględniono przedsiębiorstwa z sektora rybołówstwa i rolnictwa oraz mikroprzedsiębiorstwa zatrudniające od 5 do 10 pracowników. Pytania zadawano osobom najbardziej kompetentnym w kwestii zarządzania BHP w danej organizacji. Respondenci odpowiadali na pytania dotyczące najistotniejszych czynników ryzyka występujących w ich przedsiębiorstwach, przekazywali informacje na temat tego, w jaki sposób i dlaczego zarządzają takimi czynnikami, a także wskazywali przeszkody utrudniające podejmowanie działań prewencyjnych.

2. Europejska Agencja Bezpieczeństwa i Zdrowia w Pracy(EU-OSHA) przyczynia się do uczynienia Europy bezpieczniejszym, zdrowszym i wydajniejszym miejscem pracy. Agencja bada, opracowuje i rozpowszechnia wiarygodne, zrównoważone i bezstronne informacje na temat bezpieczeństwa i higieny pracy oraz organizuje ogólnoeuropejskie kampanie informacyjne. Agencja została powołana przez Unię Europejską w 1994 r. i ma siedzibę w Bilbao w Hiszpanii; zrzesza ona przedstawicieli Komisji Europejskiej, przedstawicieli rządów państw członkowskich, przedstawicieli organizacji pracodawców i pracowników, a także czołowych specjalistów z każdego z państw członkowskich UE-28 i spoza tych państw.

Źródło: Europejska Agencja Zdrowia i Bezpieczństwa w Pracy (EU-OSHA) – 30.03.2016r.

Wypadek w pracy pijanego pracownika

Wypadek w pracy pijanego pracownika

Aktualności BHP, Wypadki i choroby

 Wypadek przy pracy – postępowanie

Jeżeli pracownik, co do zasady, wykonuje obowiązki pracownicze w stanie nietrzeźwości, świadczenia z ubezpieczenia wypadkowego nie przysługują mu tylko wówczas, gdy – będąc w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środków odurzających lub substancji psychotropowych – przyczynił się w znacznym stopniu do spowodowania wypadku – stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 lipca 2011 r., I UK 46/11, LEX nr 1043989.

POSTĘPOWANIA POWYPADKOWE

Wyrok ten wydano w sprawie przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych o jednorazowe odszkodowanie. Świadczenia tego domagała się skarżąca w związku ze śmiercią syna – pracownika budowlanego – wskutek wypadku przy pracy. Podczas tynkowania balkonu na czwartym piętrze spadł on z nieprawidłowo wykonanego i zabezpieczonego rusztowania. Poszkodowany nie był także wyposażony w środki ochrony indywidulanej Po śmierci poszkodowanego w jego krwi stwierdzono 3,4 promila alkoholu. W toku postępowania dowodowego ustalono jednak, że nie spożywał on alkoholu w pracy, lecz poprzedniego wieczora. Sąd Rejonowy uznał to zdarzenie za wypadek przy pracy w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 1242 z późn. zm.) – dalej u.u.s.w.p. Okoliczność, że poszkodowany niewątpliwie był w stanie nietrzeźwości, nie została uznana za przyczynę sprawczą wypadku.

Rozstrzygnięcie to podtrzymał sąd II instancji, nie uwzględniając apelacji organu rentowego. W uzasadnieniu podkreślono, że nietrzeźwość poszkodowanego nie doprowadziła do zerwania związku z pracą. Zmarły w dniu wypadku przystąpił do pracy i kontynuował ją po przerwie śniadaniowej aż do wystąpienia wypadku. Ponadto, wskazując na treść art. 21 ust. 2 i art. 13 u.u.s.w.p., sąd podkreślił, że nietrzeźwość pracownika nie ma wpływu na uprawnienia członków jego rodziny.

Rozpoznając skargę kasacyjną Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Sąd Najwyższy przypomniał, że orzecznictwo wyrażało różne poglądy co do wpływu stanu nietrzeźwości poszkodowanego pracownika na istnienie związku z pracą w rozumieniu art. 3 ust. 1 u.u.s.w.p. (i poprzednich ustaw wypadkowych). W niektórych orzeczeniach Sąd Najwyższy przyjmował, że sam stan nietrzeźwości pracownika stanowi podstawę odmowy uznania zdarzenia za wypadek przy pracy (wyroki z: dnia 1 grudnia 1998 r., II UKN 355/98, OSNAPiUS 2000, nr 2, poz. 69; dnia 7 marca 2007 r., I UK 127/05, LEX nr 299138). Stanowisko opierało się na założeniu, że pozostawanie pod wpływem alkoholu wyłącza gotowość pracownika do pracy. Zapatrywaniu temu inne składu Sądu Najwyższego przeciwstawiały się m.in. w wyrokach z: dnia 5 marca 2003 r., II UK 194/02, OSNP 2004, nr 8, poz. 143; dnia 27 października 2007 r., I UK 127/07, OSNP 2008, nr 23-24, poz. 365, przyjmując, że o tym, czy spożywanie alkoholu w czasie i miejscu świadczenia pracy prowadzi do zerwania normatywnego związku z pracą decydują okoliczności konkretnej sprawy. Zerwanie tego związku następuje dopiero wówczas, gdy pracownik spożywa alkohol zamiast wykonywania obowiązków pracowniczych, np. pracownik ulega wypadkowi w czasie i miejscu pracy, której w ogóle nie świadczy, uchylając się od jej wykonywania lub bezczynnie przebywając w miejscu pracy tylko w celu spożywania alkoholu, bądź po odsunięciu go od świadczenia pracy ze względu na stan nietrzeźwości.
Przenosząc te założenia na grunt analizowanej sprawy, Sąd Najwyższy stwierdził, że zdarzenie, któremu uległ pracownik z całą pewnością pozostawało w miejscowym i czasowym związku z pracą. Obiektywnie występujący u poszkodowanego stan nietrzeźwości nie był następstwem spożywania przez alkoholu w miejscu i czasie pracy, zaś poszkodowany faktycznie przystąpił do wykonywania tych obowiązków i realizował je aż do momentu, w którym nastąpiło zdarzenie skutkujące śmiercią. Kwestia dotycząca oceny przyczynienia się nietrzeźwego poszkodowanego do zaistnienia wypadku była, zdaniem Sądu najwyższego, bezprzedmiotowa ze względu na treść art. 13 ust. 1 u.u.s.w.p., który nie pozbawia członków rodziny pracownika zmarłego wskutek wypadku przy pracy świadczeń przewidzianych w u.u.s.w.p. nawet wówczas, gdy ten, będąc w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środków odurzających lub substancji psychotropowych, przyczynił się w znacznym stopniu do spowodowania wypadku.
Kierując się przedstawionymi motywami, Sąd Najwyższy oddalił skargę kasacyjną.