Zaznacz stronę
Renta socjalna ZUS – jak otrzymać świadczenie

Renta socjalna ZUS – jak otrzymać świadczenie

Aktualności BHP, Komentarze przepisów KP, Wypadki i choroby

Renta socjalna

Nie możesz pracować i nie masz żadnych doświadczeń zawodowych, nawet w takiej sytuacji masz prawo do państwowych świadczeń. Nawet, jeśli nie skończyłeś 18 lat i posiadasz orzeczenie lekarskie potwierdzające niezdolność do pracy, złóż w ZUS wniosek o rentę socjalną. Dostaniesz ok. 500 zł miesięcznie. Na taką rentę mogą liczyć również osoby, które nie ukończyły jeszcze 25 lat i nadal się uczą. Rentę socjalną można też otrzymać na czas nieokreślony. Prawo do niej mają osoby trwale i całkowicie niezdolne do pracy. Przyznawana jest też np. na kilka lat – dzieje się tak wówczas, gdy istnieje duże prawdopodobieństwo, że stan zdrowia rencisty się poprawi.

Jak załatwić rentę socjalną

O rentę występujesz do ZUS. Wypełniasz specjalny wniosek o rentę socjalną dostępny w placówkach ZUS oraz na jego stronie internetowej : www.zus.pl.
Do wniosku dodatkowo dołączasz specjalny formularz wypełniony przez opiekującego się tobą lekarza oraz dokumentację z pełną historią choroby. Czekasz na wezwanie lekarz orzecznika ZUS, który stwierdzi (lub nie, ale wtedy szanse na rentę tracisz) twoją całkowitą niezdolność do pracy, a także określi, czy jest to renta przyznana na stałe, czy okresowo. Od niekorzystnego orzeczenia lekarza, które jest podstawą do przyznania renty przez ZUS, możesz złożyć sprzeciw.

Kiedy należy się renta socjalna

Warunki, które musisz spełnić.

Kiedy stan twojego zdrowia uniemożliwia pracę zawodową, możesz przejść na rentę.
Po pierwsze – musisz być osobą niezdolną do pracy. Według ZUS-owskiej definicji osobą niezdolną do pracy jest ten, kto całkowicie lub częściowo utracił zdolność do wykonywania pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie ma szans na odzyskanie tej zdolności po przekwalifikowaniu.

Wyróżniono tu trzy kategorie :

– całkowicie niezdolny do pracy jest ten, kto utracił zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy.
– częściowo niezdolny do pracy jest ten, kto w znacznym stopniu utracił zdolność do pracy zgodnej z poziomem kwalifikacji.
– niezdolny do samodzielnej egzystencji jest ten, kto wymaga stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspakajaniu podstawowych potrzeb życiowych.

Decyduje ZUS

O tym, czy naprawdę jesteś niezdolny do pracy, decyduje ZUS. Najpierw bada cię lekarz orzecznik i wydaje decyzję (orzeczenie). Do niedawna była to decyzja ostateczna, a ewentualne protesty rozstrzygał tylko sąd. Z początkiem 2005 r. przywrócono możliwość odwołania się od decyzji lekarza do komisji lekarskiej (również w ZUS). Jest to korzystna zmiana dla przyszłych rencistów. I nie trzeba przedstawiać nowych dokumentów – wystarczy, że nie zgadzamy się z oceną stanu naszego zdrowia.

Konieczne dokumenty aby otrzymać rentę socjalną

Do wniosku o przyznanie renty należy dołączyć :
1. zaświadczenie o stanie zdrowia wydane przez lekarza prowadzącego leczenie.
2. dokumentację medyczną potwierdzającą leczenie ( wyniki badań, karty wypisu ze szpitala itp. )
3. wywiad zawodowy, czyli ankietę wypełnioną przez pracodawcę.
4. kwestionariusz dotyczący okresów składkowych i nieskładkowych.
5. dokumenty potwierdzające okresy składkowe ( lata aktywności zawodowej, takie jak praca na etacie, prowadzenie działalności gospodarczej )i nieskładkowe (np. urlop wychowawczy): świadectwa pracy otrzymane od pracodawcy, legitymacja ubezpieczeniowa z wpisami, zaświadczenie z uczelni itp.

Aby wykazać, iż renta socjalna jest należna, starając się o nią, musisz wykazać się odpowiednio długim stażem pracy. Wymagany staż uzależniony jest od wieku, w którym powstała niezdolność do pracy, i wynosi:

 

1 rok – jeśli niezdolny do pracy stałeś się przed ukończeniem 20 roku życia. 2 lata – w wieku od 20 do 22 lat. 3 lata – w wieku od 22 do 25 lat. 4 lata – w wieku od 25 do 30 lat 5 lat – w wieku ponad 30 lat

 

W ostatnim przypadku, gdy wymagany staż pracy wynosi pięć lat, ważne jest by mieścił się on w ciągu ostatnich 10 lat przed złożeniem wniosku o rentę albo przed powstaniem niezdolności do pracy.

Odszkodowanie za wypadek przy pracy z ZUS i od Pracodawcy

Aktualności BHP, Wypadki i choroby

man holding yellow helmet

Jak wynika z danych Głównego Urzędu Statystycznego, liczba wypadków przy pracy z roku na rok dramatycznie wzrasta. Tylko w pierwszym kwartale 2011 roku było ich aż 22.174. Co szczególnie niepokojące – rośnie ilość wypadków śmiertelnych. Alarmujące dane prowadzą do wniosku, iż pracodawcy nie zapewniają swoim pracownikom warunków pracy zgodnych z wymogami norm bezpieczeństwa i higieny pracy. Wadliwy, źle zabezpieczony sprzęt, brak wymaganych kwalifikacji, obarczanie jednej osoby zbyt dużą liczbą zadań czy też niezapewnienie odpowiedniego przeszkolenia – wszystko to prowadzi do tragicznych w skutkach zdarzeń, skutkujących długotrwałym albo nawet całkowitym wyłączeniem pracownika z dalszej aktywności zawodowej. Pomimo jednak poważnego charakteru urazów, wielu poszkodowanych rezygnuje z dochodzenia roszczeń odszkodowawczych – bardzo często z obawy przed represją ze strony pracodawcy czy też ze strachu przed utratą pracy.

Czy naprawdę powinniśmy się godzić na rezygnowanie z przysługujących nam praw? Co robić w sytuacji wypadku przy pracy? Czego i od kogo można się domagać?

Zapraszamy do zapoznania się z poniższymi wskazówkami, które w sposób jasny oraz przystępny wskażą Państwu, co i w jakiej kolejności należy uczynić, jeżeli i Wam przyjdzie zetknąć się z tego typu wypadkiem.

Co to jest wypadek przy pracy?

Ażeby w ogóle móc rozważać dochodzenie odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy należy wpierw ustalić czy zdarzenie, w jakim mieliście Państwo nieszczęście uczestniczyć, kwalifikuje się jako wypadek przy pracy.

Arbeiter schneidet mit KettensägeWypadek przy pracy – nagłe zdarzenie, wywołane przyczyną zewnętrzną, powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą:

  • podczas wykonywania lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności albo poleceń przełożonych,
  • podczas wykonywania lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia,
  • w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy.

W zakresie uprawnienia do świadczeń wynikających z ustawy jest to również wypadek, któremu pracownik uległ:

  • w trakcie podróży służbowej (chyba że pracownik nie wykonywał w tym czasie powierzonych mu zadań),
  • podczas szkolenia w zakresie powszechnej samoobrony,
  • przy wykonywaniu zadań zleconych przez działające u pracodawcy organizacje związkowe.

 

Za wypadek przy pracy uważa się także nagłe, wywołane przyczyną zewnętrzną zdarzenie, które nastąpiło w okresie ubezpieczenia wypadkowego podczas świadczenia pracy na innej podstawie niż stosunek pracy.

UWAGA! Wypadek w drodze do lub z pracy nie jest wypadkiem przy pracy

Ustawa o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych nie przewiduje możliwości przyznawania świadczeń z tytułu wypadków w drodze do lub z pracy, jeżeli wypadki te zaistniały po 31 grudnia 2002 r.

Postępowanie powypadkowe

1.Zgłoszenie wypadku

HöhenrettungBezpośrednio po zaistnieniu wypadku należy niezwłoczniezgłosić zdarzenie pracodawcy. Zgłoszenia dokonuje sam poszkodowany (jeżeli pozwala mu na to stan zdrowia) lub inna osoba, która zdarzenie zauważyła. W przypadku osób świadczących pracę na innej podstawie aniżeli umowa o pracę, o wypadku zawiadamia się odpowiednie osoby reprezentujące podmiot, na rzecz którego świadczyło się pracę.

Do obowiązków pracodawcy w momencie zgłoszenia należy m. in. udzielenie poszkodowanemu pierwszej pomocy, zabezpieczenie miejsca wypadku, ustalenie okoliczności oraz przyczyn zdarzenia, sporządzenie i zatwierdzenie protokołu powypadkowego lub karty wypadku oraz doręczenie ich poszkodowanemu (w razie wypadku śmiertelnego członkom rodziny poszkodowanego) i właściwej jednostce inspekcji pracy.

2.Zgłoszenie roszczeń z tytułu skutków wypadku

Zasadniczo poszkodowanemu w rezultacie wypadku przy pracy przysługują dwie równoległe drogi dochodzenia roszczeń:
1) z ZUS
2) bezpośrednio od pracodawcy.

Należy pamiętać, iż uprawnienia, jakie przysługują Państwu w momencie wystąpienia wypadku przy pracy, nie są realizowane „z urzędu”. W sprawach tych wymaga się złożenia odpowiednich wniosków: do ZUS, bądź do płatnika składek albo też wystąpienia z roszczeniami bezpośrednio do pracodawcy.

DOCHODZENIE ŚWIADCZENIA Z ZUS

Ubiegający się o świadczenie składa tutaj wniosek do pracodawcy (płatnika składek), który kompletuje dokumentację, a następnie przekazuje ją wraz z tym wnioskiem właściwej ze względu na miejsce zamieszkania poszkodowanego placówce ZUS.

ZUS wymaga zwykle, aby zostały złożone następujące dokumenty:
1.Wniosek z wyraźnym określeniem rodzaju świadczenia (np. jednorazowe odszkodowanie z tytułu stałego uszczerbku na zdrowiu), danymi identyfikującymi pracodawcę oraz poszkodowanego pracownika
2.Protokół powypadkowy lub karta wypadku wraz z wyjaśnieniami poszkodowanego oraz świadków zdarzenia,
3.Zaświadczenie o stanie zdrowia N-9, zawierające informację, że leczenie i rehabilitacja zostały zakończone; w przypadku śmierci poszkodowanego – akt zgonu.

ZUS może wymagać również:
1.Karty informacyjnej z udzielenia pierwszej pomocy,
2.Wyjaśnień czy poszkodowany odbył wymagane szkolenia z zakresu bhp,
3.Oświadczenia osoby, u której poszkodowany zgłosił wypadek.

W sytuacji należytego udokumentowania poniesionego uszczerbku, z tytułu wypadku przy pracy ZUS może orzec o przyznaniu Państwu szeregu świadczeń. Najważniejsze z nich krótko scharakteryzowaliśmy poniżej.

Jednorazowe odszkodowanie

1) Dla ubezpieczonego

Przysługuje, jeśli wskutek wypadku pracownik doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

Nach dem Autounfall im RollstuhlZa stały uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu nierokujące poprawy.
Za długotrwały uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu na okres przekraczający 6 miesięcy, mogące ulec poprawie.

Oceny stopnia uszczerbku na zdrowiu oraz jego związku z wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową po zakończeniu leczenia i rehabilitacji dokonuje lekarz orzecznik ZUS. Od jego orzeczenia, w terminie 14 dni od dnia doręczenia orzeczenia, przysługuje sprzeciw do komisji lekarskiej ZUS. Komisja lekarska orzeka w składzie trzyosobowym, wydając orzeczenie na podstawie dokumentacji dołączonej do wniosku oraz po przeprowadzeniu bezpośredniego badania stanu zdrowia osoby, w stosunku do której ma być wydane orzeczenie. Lekarze mogą wydać orzeczenie również bez bezpośredniego badania stanu zdrowia osoby, w stosunku do której ma być ono wydane, jeżeli dokumentacja dołączona do wniosku jest wystarczająca do wydania orzeczenia.

UWAGA! Brak sprzeciwu w terminie powoduje, że następnie wnosząc odwołanie do sądu nie możemy już kwestionować ustaleń dokonanych przez lekarza orzecznika, w tym wysokości uszczerbku na zdrowiu! Jeżeli zatem uważamy, że orzeczono zbyt niski procent uszczerbku, przed skierowaniem sprawy do sądu musimy wnieść sprzeciw!

UWAGA! W razie niestawienia się osoby wezwanej na badanie bez uzasadnionych przyczyn, wzywa się ją na nowo. Ponowne niezgłoszenie się na badanie powoduje odstąpienie od postępowania w sprawie!

Po wydaniu orzeczenia przez lekarza orzecznika, a w przypadku wniesienia sprzeciwu – taSafety gear kit close upkże przez komisję lekarską, ZUS wydaje decyzję w sprawie.
Jeżeli jesteś niezadowolony z decyzji ZUS-u, nie zgadzasz się z nią lub dysponujesz dowodami, które mogą przyczynić się do jej zmiany, przysługuje Ci odwołanie. Wnosisz je dosądu pracy i ubezpieczeń społecznych, za pośrednictwem oddziału ZUS-u, który wydał decyzję,w terminie 30 dni od dnia doręczenia decyzji.
Od 1 kwietnia 2007 r. jednorazowe odszkodowanie przysługuje w wysokości 20% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia (w poprzednim roku) za każdy procent stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.
2) Dla członków rodziny zmarłego ubezpieczonego

Jednorazowe odszkodowanie przysługuje również, jeżeli ubezpieczony w rezultacie wypadku przy pracy poniósł śmierć. Należy się ono wówczas:

  • małżonkowi (pod warunkiem że nie było orzeczonej separacji),
  • dzieciom własnym, dzieciom drugiego małżonka, dzieciom przysposobionym oraz przyjętym na wychowanie i utrzymanie przed osiągnięciem pełnoletności wnukom, rodzeństwu i innym dzieciom (także w ramach rodziny zastępczej),
  • rodzicom, osobom przysposabiającym, macosze i ojczymowi, jeżeli w dniu śmierci ubezpieczonego lub rencisty prowadzili z nim wspólne gospodarstwo domowe lub zmarły przyczyniał się do ich utrzymania albo jeżeli ustalone zostało wyrokiem lub ugodą sądową prawo do alimentów z jego strony.

Wskutek wypadku przy pracy bardzo często zdarza się, iż poszkodowani tracą zdolność dalszego podejmowania aktywności zawodowej.

Niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.
Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy.
Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Z tytułu niezdolności do pracy przysługują następujące świadczenia:

Zasiłek chorobowy

Otrzymuje go ubezpieczony, który w wyniku wypadku stał się niezdolny do dalszej pracy. Przysługuje od pierwszego dnia niezdolności do pracy, w wysokości 100% podstawy wymiaru (także za okres pobytu w szpitalu).
Świadczenie rehabilitacyjne
Physiotherapeutische BehandlungPrzysługuje ubezpieczonemu, który po okresie pobierania zasiłku chorobowego nadal jest niezdolny do pracy z powodu choroby zawodowej, a dalsza rehabilitacja i leczenie rokują powrót do zdrowia i odzyskanie zdolności do pracy. Wynosi 100 proc. podstawy wymiaru. Maksymalny okres pobierania świadczenia to 12 miesięcy.

Inne świadczenia, jakich możecie Państwo dochodzić z ZUS to m.in. zasiłek wyrównawczy, renta z tytułu niezdolności do pracy, renta szkoleniowa czy renta rodzinna.

Wszystkie świadczenia wypłacane są poszkodowanym albo członkom rodzin poszkodowanych zmarłych w następstwie wypadku.

UWAGA! Powyższe świadczenia nie przysługują, jeżeli:
– wyłączną przyczyną wypadku było udowodnione naruszenie przez ubezpieczonego przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia, spowodowane przez niego umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa,
– ubezpieczony, będąc w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środków odurzających bądź substancji psychotropowych, przyczynił się w znacznym stopniu do spowodowania wypadku.
ALE! Regulacja ta nie dotyczy członków rodziny, którzy w powyższych sytuacjach zachowują prawo do świadczeń.

DOCHODZENIE ODSZKODOWANIA OD PRACODAWCY

lawyer at workRównolegle do świadczeń dochodzonych z ZUS-u, pracownik, który uległ wypadkowi przy pracy i doznał szkody na osobie w postaci uszczerbku na zdrowiu lub rozstroju zdrowia, może żądać odszkodowania również od swojego pracodawcy na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego. Zasadnicze znaczenie mają tu przepisy określające odpowiedzialność za czyn niedozwolony (art. 415 i następne k.c.). Co do zasady poszkodowany pracownik winien wykazać przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej pracodawcy, tj. winę, poniesioną szkodę oraz związek przyczynowo-skutkowy.
Warto jednak pamiętać, iż wielu przedsiębiorców, w szczególności z branż o podwyższonym stopniu zagrożenia (firmy budowlane, kolej, górnictwo, koncerny paliwowe, przedsiębiorstwa wodociągowe i energetyczne), odpowiada za Państwa uszczerbek niezależnie od stopnia winy – ich odpowiedzialność kształtuje się bowiem na zasadzie ryzyka. W dotychczasowej działalności niejednokrotnie byliśmy w stanie wywalczyć odszkodowanie nawet wówczas, gdy ze strony pracodawcy nie wystąpiły żadne uchybienia.

WARTO WIEDZIEĆ: W porównaniu do świadczeń uzyskiwanych z ZUS – z założenia limitowanych co do swojej wysokości – odszkodowanie dochodzone bezpośrednio od pracodawcy przedstawia się wyjątkowo korzystnie, nie ma bowiem ustawowych ograniczeń jego wysokości. Uzyskiwane tą drogą kwoty mogą zatem osiągać pułap nawet kilkudziesięciu, a w przypadku śmierci bądź ciężkiego kalectwa, nawet kilkuset tysięcy złotych.

Jednocześnie chcielibyśmy zwrócić Państwa uwagę, iż w obecnych realiach, niemalże każdy przedsiębiorca posiada w zakresie skutków działalności swojego przedsiębiorstwa dobrowolną polisę OC. A zatem, zgłoszona przez Państwa szkoda w żaden sposób nie uderzy w majątek Waszego pracodawcy, będzie bowiem likwidowana przez zakład ubezpieczeń. Jako poszkodowani pracownicy w żadnym razie nie powinniście zatem obawiać się negatywnej reakcji ze strony pracodawcy i z tej tylko przyczyny unikać dochodzenia przysługujących Wam praw.

Źródło: http://www.eventum.com.pl/

Monotypia jest zaliczana do czynników uciążliwych w pracy

Ocena ryzyka, Wypadki i choroby

monotypia

BHP W PRACY

O pracy monotypowej mówimy, gdy czynności powtarzają się w odstępach krótszych niż 5 minut. Przy częstotliwości powtarzania czynności większej niż 40 razy na minutę mięśnie nie mają możliwości odnowy swojej zdolności do skurczu.
Monotypię możemy zaliczyć do obciążenia dynamicznego, które związane jest z aktywnością ruchową. Aktywność ruchowa jest elementem definicji monotypii (powtarzalne ruchy robocze) oraz obciążenia dynamicznego. Monotypia pracy polega na wykonywaniu stale powtarzalnych ruchów roboczych – przykładem może być praca przy taśmie produkcyjnej). Obciążenie fizyczne można podzielić na: • obciążenie statyczne – powstające w wyniku wysiłku statycznego, podczas którego dochodzi do długotrwałego napięcia mięśni powodującego zahamowanie swobodnego przepływu krwi przez mięśnie. Doprowadza to szybko do ich zmęczenia oraz znacznie skraca czas wykonywania wysiłku. Typowym przykładem prac o znacznym wysiłku statycznym jest utrzymywanie narzędzia lub przedmiotu w wyciągniętej ręce, praca w wymuszonej pozycji, np. na kolanach; • obciążenie dynamiczne – związane z aktywnością ruchową, podczas której dochodzi do naprzemiennego skurczu i rozkurczu mięśni, co nie powoduje jednak tak dużych zmian w przepływie krwi przez mięśnie. Jego miarą jest wielkość energii wydatkowanej na pracę, tzw. wydatek energetyczny. W praktyce wysiłek dynamiczny i statyczny są w różnym stopniu elementami każdej pracy.

Mając na względzie powyższe definicje, monotypię możemy zaliczyć do obciążenia dynamicznego, które związane jest z aktywnością ruchową. O pracy monotypowej mówimy wtedy, gdy czynności powtarzają się w odstępach krótszych niż 5 minut. Przy częstotliwości powtarzania czynności większej niż 40 razy na minutę mięśnie nie mają możliwości odnowy swojej zdolności do skurczu.
Czynnik monotypii pozwala na ocenę obciążenia podczas pracy powtarzalnej w oparciu o liczbę powtórzeń operacji roboczych wykonywanych w czasie zmiany. Stanowisko i czynności pracy powinny być zaprojektowane tak, aby unikać obciążenia statycznego a także zbyt częstego powtarzania tych samych ruchów oraz umożliwiać ruch zgodnie z naturalnymi rytmami ruchu ciała. W przypadku prac polegających na wykonywaniu czynności powtarzalnych główne zagrożenie związane jest ze zbyt dużą częstością powtarzania tych samych czynności roboczych. Umiejętność oceny monotypii i obciążenia statycznego pozwalają na ocenę obciążenia układu mięśniowo-szkieletowego człowieka podczas pracy.
Określone zostały częstości graniczne klasyfikujące obciążenie monotypią jako małe, średnie lub duże.
W celu oceny stosuje się metodę szacunkową. Ponieważ w tego typu pracy biorą udział jedynie niektóre grupy mięśni, występuje stan miejscowego zmęczenia, dając efekt uciążliwości pracy. W analizie brane są pod uwagę:
• stopień ograniczenia ruchowego,
• liczba powtórzeń,
• wielkość rozwijanych sił przez mięśnie będące w trakcie pracy.

Połowa zwolnień lekarskich jest podyktowana stresem

Połowa zwolnień lekarskich jest podyktowana stresem

Szkolenia PPOŻ, Wypadki i choroby

BHP w pracy – stres w środowisku coraz bardziej niebezpieczny


Spada liczba wypadków przy pracy, w tym śmiertelnych. Mniej też osób im ulega. Coraz większe znaczenie mają natomiast zagrożenia psychospołeczne w pracy, które powodują nadmierny stres w pracy – informuje inspekcja pracy, a pisze o tym “Puls Biznesu”.

Według międzynarodowych analiz i badań, wielu pracowników mierzy się obecnie z coraz większą presją związaną z wymogami współczesnego świata pracy. Z tych powodów wielu z nich wpada w nadmierny stres. To coraz powszechniejsze zjawisko jest tematem tegorocznych obchodów Światowego Dnia Bezpieczeństwa i Zdrowia w Pracy, który przypada co roku 28 kwietnia.

STRES W PRACY OBNIŻA POZIOM BHP

“Zagrożenia psychospołeczne, takie jak większa konkurencja, wyższe wymagania związane z wydajnością i długie godziny pracy, sprawiają, że miejsce pracy staje się coraz bardziej stresującym środowiskiem. Duże tempo pracy i globalna konkurencja w coraz większym stopniu niwelują granicę między życiem prywatnym a zawodowym” – wyjaśnia Danuta Rutkowska, rzecznik prasowy Głównego Inspektora Pracy (GIP).

Źródło: biznes.onet.pl  – 29.04.2016r.

Większość europejskich firm zgłasza występowanie zagrożeń psychospołecznych

Aktualności BHP, Wypadki i choroby

BHP a zagrożenia psychospołeczne w pracy 
Europejska Agencja Bezpieczeństwa i Zdrowia w Pracy (EU-OSHA) opublikuje swoje sprawozdanie przeglądowe z drugiej edycji europejskiego badania przedsiębiorstw na temat nowych i pojawiających się zagrożeń (ESENER-2), na potrzeby którego w 2014 r. przeprowadzono ankietę wśród prawie 50 000 zakładów pracy z 36 państw europejskich. Sprawozdanie dotyczy w ujęciu ogólnym bezpieczeństwa i zdrowia w miejscu pracy, a w szczególności zarządzania zagrożeniami psychospołecznymi i udziału pracowników w zarządzaniu bezpieczeństwem i zdrowiem w miejscu pracy.

            Christa Sedlatschek podkreśliła ustalenia ESENER-2 dotyczące znaczenia udziału pracowników w zarządzaniu bezpieczeństwem i zdrowiem w miejscu pracy: „Drugie badanie przedsiębiorstw potwierdziło ustalenia pierwszego badania: udział pracowników ma kluczowe znaczenie dla realizacji środków w zakresie bezpieczeństwa i zdrowia w miejscu pracy – 85% firm z formalnym przedstawicielstwem pracowników przeprowadza oceny ryzyka, ale ten wynik niepokojąco spada do zaledwie 64% firm, które nie posiadają takiego przedstawicielstwa. Szczególnie istotne dla pracowników jest również to, by byli zaangażowani w zarządzanie zagrożeniami psychospołecznymi, ponieważ sama natura tych zagrożeń sprawia, że trudno o nich mówić, przez co tym istotniejsza staje się współpraca pomiędzy wszystkimi zainteresowanymi stronami”.

Na podstawie sprawozdań zawierających „Pierwsze ustalenia” i „Podsumowanie” niniejsze sprawozdanie zawiera przegląd najważniejszych ustaleń dotyczących każdego z tych zagadnień oraz pokazuje, że stałym motywem ustaleń są znaczące różnice pomiędzy państwami.

Poziomy zagrożeń psychospołecznych w europejskich miejscach pracy są wysokie – 77% firm zgłasza co najmniej jeden czynnik decydujący o zagrożeniu psychospołecznym w miejscu pracy. Najpowszechniejszym problemem jest konieczność kontaktów z trudnymi klientami, pacjentami, uczniami itp. (zgłaszana przez 58% firm), za którą niewiele dalej plasuje się presja czasu (zgłaszana przez 43% firm). Ponadto ESENER-2 pokazuje, że 41% firm w UE-28 stwierdza, iż nie posiadają one wystarczająco dużo informacji na temat sposobu oceny zagrożeń psychospołecznych.

Ponadto spośród wszystkich firm w w UE-28 zatrudniających co najmniej 20 pracowników 33% zgłasza posiadanie planu działania na rzecz zapobiegania stresowi związanemu z pracą. Posiadanie takiego planu najczęściej zgłaszają firmy w Wielkiej Brytanii (57%), jak również w Rumunii, Danii, Szwecji i Włoszech (około 50%). Z kolei mniej niż 10% firm w Republice Czeskiej i Estonii zgłasza posiadanie takiego planu działania.

Najczęściej zgłaszanym powodem regulowania kwestii bezpieczeństwa i zdrowia w miejscu pracy jest zasadniczo wypełnienie obowiązków prawnych (ten powód zgłasza 85% firm w UE-28). Prawodawstwo jest podstawowym czynnikiem motywującym do regulowania kwestii bezpieczeństwa i zdrowia w miejscu pracy, nawet jeżeli w przypadku niektórych przedsiębiorstw (około 40% w UE) obowiązki prawne są postrzegane jako duże utrudnienie przy regulowaniu kwestii bezpieczeństwa i zdrowia. Warto jednak zaznaczyć, że istnieją znaczące różnice pomiędzy państwami sugerujące duże rozbieżności w postrzeganiu złożoności obowiązków prawnych w zależności od kontekstu krajowego.

 

Trudności w regulowaniu kwestii bezpieczeństwa i zdrowia w miejscu pracy w podziale na państwa: złożoność obowiązków prawnych (% firm)

 

Dane uzyskane w ramach ESENER-2 można obecnie analizować za pomocą interaktywnego pulpitu nawigacyjnego utworzonego na potrzeby badania. Pulpit nawigacyjny umożliwia użytkownikom wizualizowanie danych, ponieważ przedstawia zbiór danych w podziale na pytania, państwa, sektory i wielkość firm. Każdy wykres można pobrać i udostępnić w mediach społecznościowych.

 

Uwagi dla redaktorów: 

1.  W ramach drugiej edycji przeprowadzonego przez Europejską Agencję Bezpieczeństwa i Zdrowia w Pracy (EU-OSHA) Europejskiego badania przedsiębiorstw na temat nowych i pojawiających się zagrożeń (ESENER-2) zgromadzono odpowiedzi udzielone przez prawie 50 000 przedsiębiorstw na pytania dotyczące zarządzania bezpieczeństwem i higieną pracy (BHP) oraz ryzykiem w miejscu pracy, ze szczególnym uwzględnieniem kwestii związanych z udziałem pracowników i zagrożeniami psychospołecznymi.

Mimo że dzięki ankietom wypełnianym przez pracowników i systemom sprawozdawczym dysponujemy danymi na temat wypadków w miejscu pracy i chorób związanych z pracą, w dalszym ciągu niewiele wiadomo o sposobach zarządzania zagrożeniami dla zdrowia i bezpieczeństwa w praktyce – w szczególności o tych zagrożeniach, które są nowe i dopiero się pojawiają. Poprzez przekazanie informacji o potrzebach pracodawców w zakresie wsparcia i wiedzy fachowej oraz wskazanie czynników, które mogą wywrzeć korzystny lub niekorzystny wpływ na zapobieganie zagrożeniom, ESENER przyczynia się do wyeliminowania braków w wiedzy.

Pierwsza edycja badania została przeprowadzona w 2009 r. Prace w terenie związane z drugą edycją odbyły się w 2014 r. W ramach ESENER-2 przeprowadzono ankietę wśród organizacji prywatnych i publicznych – z szeregu sektorów działalności – w 36 państwach (28 państwach członkowskich UE, jak również w Albanii, Islandii, Czarnogórze, byłej jugosłowiańskiej republice Macedonii, Serbii, Turcji, Norwegii i Szwajcarii).

Po raz pierwszy w badaniu uwzględniono przedsiębiorstwa z sektora rybołówstwa i rolnictwa oraz mikroprzedsiębiorstwa zatrudniające od 5 do 10 pracowników. Pytania zadawano osobom najbardziej kompetentnym w kwestii zarządzania BHP w danej organizacji. Respondenci odpowiadali na pytania dotyczące najistotniejszych czynników ryzyka występujących w ich przedsiębiorstwach, przekazywali informacje na temat tego, w jaki sposób i dlaczego zarządzają takimi czynnikami, a także wskazywali przeszkody utrudniające podejmowanie działań prewencyjnych.

2. Europejska Agencja Bezpieczeństwa i Zdrowia w Pracy(EU-OSHA) przyczynia się do uczynienia Europy bezpieczniejszym, zdrowszym i wydajniejszym miejscem pracy. Agencja bada, opracowuje i rozpowszechnia wiarygodne, zrównoważone i bezstronne informacje na temat bezpieczeństwa i higieny pracy oraz organizuje ogólnoeuropejskie kampanie informacyjne. Agencja została powołana przez Unię Europejską w 1994 r. i ma siedzibę w Bilbao w Hiszpanii; zrzesza ona przedstawicieli Komisji Europejskiej, przedstawicieli rządów państw członkowskich, przedstawicieli organizacji pracodawców i pracowników, a także czołowych specjalistów z każdego z państw członkowskich UE-28 i spoza tych państw.

Źródło: Europejska Agencja Zdrowia i Bezpieczństwa w Pracy (EU-OSHA) – 30.03.2016r.

Wypadek w pracy pijanego pracownika

Wypadek w pracy pijanego pracownika

Aktualności BHP, Wypadki i choroby

 Wypadek przy pracy – postępowanie

Jeżeli pracownik, co do zasady, wykonuje obowiązki pracownicze w stanie nietrzeźwości, świadczenia z ubezpieczenia wypadkowego nie przysługują mu tylko wówczas, gdy – będąc w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środków odurzających lub substancji psychotropowych – przyczynił się w znacznym stopniu do spowodowania wypadku – stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 lipca 2011 r., I UK 46/11, LEX nr 1043989.

POSTĘPOWANIA POWYPADKOWE

Wyrok ten wydano w sprawie przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych o jednorazowe odszkodowanie. Świadczenia tego domagała się skarżąca w związku ze śmiercią syna – pracownika budowlanego – wskutek wypadku przy pracy. Podczas tynkowania balkonu na czwartym piętrze spadł on z nieprawidłowo wykonanego i zabezpieczonego rusztowania. Poszkodowany nie był także wyposażony w środki ochrony indywidulanej Po śmierci poszkodowanego w jego krwi stwierdzono 3,4 promila alkoholu. W toku postępowania dowodowego ustalono jednak, że nie spożywał on alkoholu w pracy, lecz poprzedniego wieczora. Sąd Rejonowy uznał to zdarzenie za wypadek przy pracy w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 1242 z późn. zm.) – dalej u.u.s.w.p. Okoliczność, że poszkodowany niewątpliwie był w stanie nietrzeźwości, nie została uznana za przyczynę sprawczą wypadku.

Rozstrzygnięcie to podtrzymał sąd II instancji, nie uwzględniając apelacji organu rentowego. W uzasadnieniu podkreślono, że nietrzeźwość poszkodowanego nie doprowadziła do zerwania związku z pracą. Zmarły w dniu wypadku przystąpił do pracy i kontynuował ją po przerwie śniadaniowej aż do wystąpienia wypadku. Ponadto, wskazując na treść art. 21 ust. 2 i art. 13 u.u.s.w.p., sąd podkreślił, że nietrzeźwość pracownika nie ma wpływu na uprawnienia członków jego rodziny.

Rozpoznając skargę kasacyjną Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Sąd Najwyższy przypomniał, że orzecznictwo wyrażało różne poglądy co do wpływu stanu nietrzeźwości poszkodowanego pracownika na istnienie związku z pracą w rozumieniu art. 3 ust. 1 u.u.s.w.p. (i poprzednich ustaw wypadkowych). W niektórych orzeczeniach Sąd Najwyższy przyjmował, że sam stan nietrzeźwości pracownika stanowi podstawę odmowy uznania zdarzenia za wypadek przy pracy (wyroki z: dnia 1 grudnia 1998 r., II UKN 355/98, OSNAPiUS 2000, nr 2, poz. 69; dnia 7 marca 2007 r., I UK 127/05, LEX nr 299138). Stanowisko opierało się na założeniu, że pozostawanie pod wpływem alkoholu wyłącza gotowość pracownika do pracy. Zapatrywaniu temu inne składu Sądu Najwyższego przeciwstawiały się m.in. w wyrokach z: dnia 5 marca 2003 r., II UK 194/02, OSNP 2004, nr 8, poz. 143; dnia 27 października 2007 r., I UK 127/07, OSNP 2008, nr 23-24, poz. 365, przyjmując, że o tym, czy spożywanie alkoholu w czasie i miejscu świadczenia pracy prowadzi do zerwania normatywnego związku z pracą decydują okoliczności konkretnej sprawy. Zerwanie tego związku następuje dopiero wówczas, gdy pracownik spożywa alkohol zamiast wykonywania obowiązków pracowniczych, np. pracownik ulega wypadkowi w czasie i miejscu pracy, której w ogóle nie świadczy, uchylając się od jej wykonywania lub bezczynnie przebywając w miejscu pracy tylko w celu spożywania alkoholu, bądź po odsunięciu go od świadczenia pracy ze względu na stan nietrzeźwości.
Przenosząc te założenia na grunt analizowanej sprawy, Sąd Najwyższy stwierdził, że zdarzenie, któremu uległ pracownik z całą pewnością pozostawało w miejscowym i czasowym związku z pracą. Obiektywnie występujący u poszkodowanego stan nietrzeźwości nie był następstwem spożywania przez alkoholu w miejscu i czasie pracy, zaś poszkodowany faktycznie przystąpił do wykonywania tych obowiązków i realizował je aż do momentu, w którym nastąpiło zdarzenie skutkujące śmiercią. Kwestia dotycząca oceny przyczynienia się nietrzeźwego poszkodowanego do zaistnienia wypadku była, zdaniem Sądu najwyższego, bezprzedmiotowa ze względu na treść art. 13 ust. 1 u.u.s.w.p., który nie pozbawia członków rodziny pracownika zmarłego wskutek wypadku przy pracy świadczeń przewidzianych w u.u.s.w.p. nawet wówczas, gdy ten, będąc w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środków odurzających lub substancji psychotropowych, przyczynił się w znacznym stopniu do spowodowania wypadku.
Kierując się przedstawionymi motywami, Sąd Najwyższy oddalił skargę kasacyjną.